Kategoria: inne

Kolejna atrakcja naszych ubiegłorocznych kanadyjskich wakacji to wycieczka do Seattle.

Wyjazd do Stanów zaplanowaliśmy na siódmą rano. Przed wyjazdem tylko łyk kawy i w drogę, żeby zdążyć przed korkami na granicy.

Kaya na tę wyprawę przygotowała się wyjątkowo. Każdy szczegół był perfekcyjnie dopracowany. Zabrała ze sobą jedną z pokaźnej kolekcji lalek American Girl, a dla niej wszystkie niezbędne akcesoria przydatne w podróży. Sama ubrała firmową koszulkę sklepu „American Girl”. Odwiedziny tego sklepu to był dla Kay’i główny cel wyprawy.

Nie mogło oczywiście zabraknąć jeszcze jednego pasażera – „Kaczora Czyściocha J”. Oparty na ramieniu swojej Pani Kaczorek gotowy na „podbój” Ameryki.

Zasadniczym celem naszego wypadu do Stanów były zakupy. Do Seatlle wpadliśmy na krótko. Mieliśmy tylko poczuć atmosferę miasta, zobaczyć słynny Pike Place Market i zjeść śniadanie we francuskiej kafejce. A potem shopping aż do zamknięcia sklepów i powrót do domu.

 w drodze na Pike Place Market

Pięknie położony nad brzegiem Zatoki Elliota Pike Place Market to niebywała frajda dla smakoszy świeżych ryb, warzyw, kwiatów i innych dóbr wszelakich. Targ to wielopoziomowe pasaże, budki, stragany, gdzie oprócz świeżych lokalnych produktów znaleźć można artystyczne wyroby, kosmetyki, ubrania, płyty i tzw. „mydło i powidło”. Tu można nabyć produkty niemal ze wszystkich stron świata: Francji, Bawarii, Hiszpanii, Meksyku, Włoch, Afryki i Indii. A do tego etniczne restauracje oraz bary typu bistro.

Zobaczyć można także lokalną atrakcję –  stragan z „latającymi rybami”, gdzie sprzedawcy robią show, które polega na rzucaniu ryby z jednego straganu na drugi między ludźmi. Rzucający i łapiący a zwłaszcza ten ostatni wykazać się musi nie lada sprytem.

Przed Głównym wejściem na rynek znajduje się odlana z brązu świnka skarbonka ważąca 250 kilogramów. Świnka – maskotka Seattle ma swoją legendę. Szczęście ma spotkać każdego, kto dotknie jej ryjka i wrzuci monetę. Zważywszy na fakt, że Pike Place Market odwiedza rocznie około 10.000.000 osób – świnka – skarbonka zbiera całkiem pokaźne kwoty, które przekazywane są rodzinom o najniższych dochodach.

Francuska kafejka – bistro. Tu zjedliśmy pyszne śniadanie. Każdy to na co miał ochotę. Ja z Rysiem chrupiące pyszne bagietki, Jacek z Mariolką tarty a Kaya… makaroniki. Do tego kawa, która miała nam dodać sił na buszowanie po sklepach.

Zakupy rozpoczęliśmy od American Girl.

Kaya dużo opowiadała nam o American Girl, ale to co zobaczyliśmy przeszło nasze wyobrażenia.

Spośród kilkudziesięciu różnych lalek można wybrać miniaturową wersję samej siebie. Odpowiedni kolor włosów, skóry i oczu. My wybraliśmy dla Olenki środkową z trzeciego rzędu.

A dla Kay’i Samanth’ę,  która dołączyła do kolekcji jako ósma.

Szczęśliwa Kaya i równie szczęśliwy a nawet wzruszony Dziadzio.

Krótka przerwa w zakupach na lunch z Samanth’ą w roli głównej

Późnym wieczorem po powrocie Kaya zaprosiła nas na projekcję filmu Samantha.

Whistler to największy i od wielu lat uznawany za najlepszy ośrodek narciarski w Ameryce Północnej. W 2010 roku odbywały się tam konkurencje alpejskie olimpiady w Vancouver.

Whistler położony jest u podnóża dwóch niewiarygodnie pięknych gór Whistler i Blackcomb.

Tam właśnie wyruszyliśmy z Jacekiem, Mariolą i Kay’ą w czwartek po południu. Wypoczywaliśmy w Whistler do niedzieli. Niestety pogoda w górach nie dopisała. Było chłodno i pochmurno. Zasnute chmurami niebo nie pozwoliło nam do końca cieszyć się i podziwiać piękna górskich widoków. Widoczność była na tyle słaba, że zrezygnowaliśmy z wyjątkowej atrakcji jaką jest kolejka gondolowa Peak 2 Peak, która łączy dwa szczyty: Whistler (2182 m n.p.m.) i Blackcomb (2182 m n.p.m.).

Jednak wypoczęliśmy i bawiliśmy się wspaniale. Wspólne spacery, wycieczki po okolicy, w czasie których można było rozkoszować się pięknem wszechobecnej natury, no i shopping oczywiście.

Wieczorami Kaya serwowała nam filmy o „Minionkach”,  które wspólnie oglądaliśmy i zaśmiewaliśmy się do rozpuku. Czarny charakter Felonious Gru, który zmienił się dzięki adoptowanym córeczkom: Margo, Edith i Agnes potrafił rozbawić a czasem nawet wzruszyć.

Telefon do Dziadzi i Babci. Obowiazkowa relacja z pobytu w górach…

Kaya w nowym kombinezonie do spania z „klapą”prezentuje się znakomicie.

„Bear Cheeks”

Tak wygląda wagonik gondoli Peak 2 Peak

Po obiedzie obowiązkowa kawa

Whistler Air. Tu lądują i startują małe samoloty i helikoptery.

Będąc w Kanadzie trzeba koniecznie skosztować renifera. Burger z renifera,  do tego frytki z batatów i sos czosnkowy. Porcja jak dla drwala. W konsumpcji batatów pomogli mi pozostali biesiadnicy. Pierwszy raz jadłam słodkie ziemniaki o pięknej pomarańczowej barwie. I choć słodkie smakowały wybornie! „Rudolf” też oczywiście!

Symbol olimpiady – obowiązkowa fotka

nasi medaliści… 

Wspaniałe baseny. Chętna do pływania była tylko Kaya. Nie przestraszyła ją kiepska pogoda. My tylko jej kibicowaliśmy i podziwialiśmy.

Niedziela. Ostatni dzień w Whistler. Kiermasz wyrobów ludowych i specjałów lokalnych. Zaopatrzyliśmy się tu m.in. w syrop klonowy i nie pogardziliśmy  ruskimi pierogami (tak, tak) – były wyborne.

przed powrotną drogą jeszcze łyk kawy…

Pięknie położona droga z Whistler do Vancouver.

Jadąc z Whistler malowniczą drogą Sea-to-Sky Hwy wzdłuż fiordu Howe Sound, dotarliśmy do wodospadu Shannon Falls znajdującego się w Provincial Shannon Park.

Ten niebywały rezerwat przyrody – Provincial Shannon Park może poszczycić się ogromnymi, porośniętymi mchem drzewami. Wszystko za sprawą panującego tu klimatu. Stare drzewa, których życie dobiegło końca pozostają na miejscu. Próchniejące kłody stają się ściółką dla nowych drzew. Drzewa wyrastające ze szczątków swoich poprzedników nie sa tu rzadkością. Życie lasu toczy się w sposób naturalny.

 

I kolejny piękny przyrodniczy zakątek, który mogliśmy podziwiać  wracając z Whistler – Provincial Marine Park. Niezwykle piękna zatoczka i otaczające ją góry.

i raj dla nurków…

Kiedy dojechaliśmy do Vancouver była już piękna słoneczna pogoda i bardzo ciepło. Zatrzymaliśmy się na chwilę w miejscu naprawdę magicznym, po drodze podziwiając piękne posiadłości i jachty. Pełni wrażeń wróciliśmy do Surrey, gdzie czekali na nas z obiadem Danusia i Zbyszek.

Kanadyjskich wakacji ciąg dalszy

Grouse Mountain – 1231 m n.p.m. – szczyt górujący nad Vancouver.

W piątek Jacek zrobił sobie wolne i zabrał nas na Grouse Mountain – górę z której rozciągają się wspaniałe widoki na miasto Vancouver.

Są dwa sposoby dotarcia na  Grouse Mountain. Łatwy, ale kosztowny – to przejazd powietrznym tramwajem linowym, którym w ciągu kilku minut można znaleść się na szczycie. Przejazd na górę to prawdziwy raj dla konesrów piękna przyrody. Podziwiać można przepiękny widok na całe miasto, zatokę, wyspę Vancouver Island oraz wznoszące się nad nimi wspaniałe góry. Druga opcja to wspinaczka szlakiem Ground Grind, który jest bardzo stromy i jest niczym innym jak wchodzeniem po niesamiwicie wysokich i niestabilnych schodach. My naturalnie skorzystaliśmy z opcji pierwszej – przejażdżki tramwajem powietrznym.

Widok z okna tramwaju. Niestety zdjęcie nie jest dobrej jakości, ponieważ wykonywane było przy ostrym naświetleniu „pod słońce”. 

Zimą  to popularny ośrodek narciarski, ale i latem na Grouse Mountain można przyjemnie spędzić czas…

Jedną z atrakcji są ogromne drewniane rzeźby  przedstawiające postaci ludzi oraz zwierzęta.

Odważni mogą korzystać z Mountain Ziplining.

Oglądnęliśmy też dwugodzinny pokaz Lumberjacków czyli drwali. Bez żadnych dodatkowych opłat każdy zainteresowany mógł go zobaczyć. Śmieszne show w stylu amerykańskim z trochę przaśnym humorem.
Był to „pojedynek” między dwoma mężczyznami. Piłowali, ścinali, rzucali siekierą do celu, biegali po kłodach na wodzie a na sam koniec wspinali się na pnie drzew. Końcówka pokazu bardzo emocjonująca. Spektakl odbywał się przy skocznej kowbojskiej muzyce.

Po atrakcjach dostarczonych nam przez Lumberjacków obejrzeliśmy pokaz dzikich ptaków: puchacza i bielika amerykańskiego.

Poniższe zdjęcie przedstawia młodego bielika. Gdy będzie on w pełni dorosłym osobnikiem jego upierzenie całkowicie zmieni kolor.

Patrząc pod nogi widzimy na asfalcie wymalowane ślady niedźwiedzich łap… Idąc po tych śladach dochodzimy do „Grizzly Bear Habitat” – wybiegu dla osieroconych niedźwiadków grizzly. Jest to  rozległy teren na którym żyją miśki Grinder i Coola, które nie są ze sobą spokrewnione. Oba zostały znalezione w 2001 roku. Grinder chodził samotnie po lesie, skrajnie wyczerpany, ważył zaledwie 4,5 kg. Coola ocalał przy autostradzie, gdzie na skutek kolizji z ciężarówką stracił matkę i dwoje rodzeństwa. Niedźwiedzie wyglądają na zadowolne z życia i dosyć przyjaźnie nastawione, niemniej jednak od odwiedzających odgrodzone są wysoką siatką pod napięciem.

 Nieco strudzeni upalną pogodą po licznych atrakcjach w oczekiwaniu na posiłek…

Zjazd na dół i podziwianie górskich widoków

Tego samego dnia czekała nas jeszcze jedna atrakcja. To słynny most wiszący nad rzeką Capilano (137 m długości, wisi na wysokości 70 m nad wąwozem). Most o specyficznej konstrukcji, który kołysze się przy każdym kroku. Idąc lepiej nie spoglądać w dół, zwłaszcza jak ma się lęk wysokości. Ale wrażenia są mocne a widoki na wyjątkowo piękny starodrzew i wartki strumień rzeki Capilano niezapomniane. Jest to niewątpliwie atrakcja dla ludzi o mocnych nerwach. Ja zdryfowałam. Rysiu z Jackiem wykazali się odwagą i przeszli. 

 

W pierwszą sobotę naszych kanadyjskich wakacji pojechaliśmy z Jackami do Vancouver.

Vancouver od lat znajduje się w czołówce światowych rankingów miast o najwyższym standardzie życia.

Położony nad Pacyfikiem Great Vancouver od północy opiera się o wysokie zbocza Gór Nadbrzeżnych, od zachodu oblewają go wody Zatoki Angielskiej, oddzielonej od otwartego oceanu cieśniną Georgia oraz wielką wyspą Vancouver.

Morze wcina się w zabudowę miasta długą zatoką Burrard i małą False Creek. Aglomeracja rozciąga się na przestrzeni ponad pięćdziesięciu kilometrów długości i czterdziestu kilometrów szerokości. Poprzecinana jest odnogami rzeki Fraser, którą odbywa się spław drewna.

Rozpoczęliśmy od zwiedzenia bibiolteki. Biblioteka Publiczna w Vancouver przypomina z zewnątrz starożytny rzymski akwedukt. Monumentalny charakter obiektu z mnóstwem filarów i łuków bardzo charakterystyczny dla budowli antycznych. Ten oryginalny obiekt powstał w 1995 roku. Zawiera nie tylko bardzo nowatorski system księgozbiorów, ale także sklepy, restauracje i podziemny parking. Budowla zwieńczona jest ogródkiem dachowym z imponującą roślinnością.

 Cała rodzinka na pomarańczowo. Stylizacja według projektu Kay’i. Przez niektórych postrzegani byli jako rodzina holenderska.

 Krótki odpoczynek na kawę a za chwilę przejazd do Parku Stanley’a.

Piękną panoramę miasta można zobaczyć od strony parku Stanley’a. Połączenie lądu i wody to charakterystyczny vancouverski obrazek. Nadto port, luksusowe jachty, wszechobecne wieżowce zbudowane ze szkła i metalu. A wszystko na tle pięknych zboczy Gór Nadbrzeżnych.

Stanley Park jest ogromny (400 ha) większy nawet od  Central Parku w NY. Półdziki teren ze wspaniałą roślinnością, plażami położony na północnym krańcu półwyspu w samym śródmieściu miasta. Stanowi swoistą wizytówką Vancouver. To raj dla rowerzystów, rolkarzy i biegaczy.

Przy wejściu na teren parku spotkała nas miła niespodzianka. Mogliśmy podziwiać barwne taneczne widowisko grupy Indian ubranych w oryginalne stroje szyte ze skóry na bazie surowców naturalnych. To była niezwykła ekspresja kolorów i rytmów.

W Kanadzie istnieje jeszcze ponad 600 indiańskich rezerwatów, w większości niewielkich i zamieszkanych przez nieliczne społeczności.

 Stare drzewa w parku są imponujące

Kaya uwielbia nagradzać zwłaszcza artystów i nie przepuści żadnej okazji aby dorzucić im przysłowiowy grosik.

W Parku Stanleya mieści się Vancouver Aquarium. Największe akwarium Kanady i jednocześnie jedna z największych atrakcji miasta. Żyje w nim ponad 70 tysięcy zwierząt. Można tu zobaczyć między innymi białe wieloryby, delfiny pacyficzne, wydry morskie, foki, lwy morskie, tropikalne ryby, żółwie morskie.

Wydra morska nie bardzo miała ochotę na pozowanie do fotografii. Ale i tak była dla Kay’i największą atrakcją Aquarium. A na koniec mała pluszowa wyderka zakupiona w sklepie z pamiątkami dołączyła do jej pokaźnego zbioru maskotek.

Pencuin – to mój faworyt

I jak tu złowić rekina?

A na koniec Kaya zagrała na pianinie. Brawo!

 

Relacji z naszych kanadyjskich wakacji ciąg dalszy.

Crescent Beach to piękna plaża w Południowej części Surrey – rzut beretem od posiadłości Jacków. Zdecydowanie spokojniejsza niż White Rock Beatch i plaże w Vancouver, które w każdy weekend aż roją się od plażowiczów. Tu pojechaliśmy z Jackiem i Kay’ą na spacer promenadą wzdłuż plaży. 

 Można tu kupić bardzo dobre pieczywo a przy okazji także pyszne kruche babeczki z jagodami.

Wzdłuż plaży (po prawej) rozciąga się promenada spacerowa.

Niezwykłe ławki – takich wiele spotkaliśmy będąc w Kanadzie. Sponsorowane ławki posiadają tabliczki z krótkimi tekstami – często utrzymanymi w zabawnym tonie – poświęcone najczęściej osobom zmarłym.

Mamutowiec gigant. Spotkaliśmy go jadąc w stronę White Rock. Ten olbrzym rósł na posesji domu. Piękny okaz. Takiego giganta nieczęsto można zobaczyć. Dlatego zatrzymaliśmy się i Jacek uwiecznił go na fotografii.

White Rock – miasto położone nad zatoką  Semiahmoo otoczone niemalże dookoła obszarem Surrey. Bardzo klimatyczne miasteczko z wieloma rożnorakimi kafejkami i restauracjami.

Nazwa White Rock pochodzi od wielkiego białego głazu znajdującego się na plaży w pobliżu promenady. 486-tonowy granitowy głaz był niegdyś biały od guana pozostawianego przez ptaki. Obecnie także jest biały, ale za sprawą białej farby.

Będąc w White Rock nie sposób ominąć Dolce Gelato. Można tu zjeść najlepsze włoskie lody.  Zajadamy się tymi pysznościami, które jak widać po naszych minach  dostarczają nam dużo wspaniałych doznań smakowych.

Piękne molo w White Rock ma dokladnie 480 metrow długości. Wielu tu polawiaczy krabów oraz miłośników skoków do wody, które pomimo wyraźnego zakazu i tak się odbywają. Jak widać na zdjęciu nawet za aprobatą dumnego tatusia, który na dodatek filmuje to wydarzenie.

Z mola można podziwiać wspaniałe widoki na plażę i miasto.

Nasze ubiegłoroczne kanadyjskie wakacje to prawie cztery tygodnie wspaniałej pogody, ciepłych i bardzo serdecznych dni spędzonych z Mariolą, Kayą, Jackiem, Danusią i Zbyszkiem. Pogoda wymarzona. Poza jednym ulewnym dniem, pozostałe bardzo ciepłe i słoneczne sprzyjały leniuchowaniu z książką na patio, gdzie z przyjemnością mogliśmy zagłębić się w dobrej lekturze lub  pogawędzić przy kawie z Danusią i Zbyszkiem.

Kaya zawsze towarzyszyła nam, kiedy rodzice byli w pracy. Zadowolona, gdy wierne audytorium podziwiało jej różnorakie popisy. Babcie i dziadków oczywiście rozpierała duma i radość. To były bezcenne chwile z nią spędzone.

Ice Bucket Challenge w wykonaniu Kay’i. Ponieważ Mariola musiała z tego wydarzenia nakręcić filmik, akcja była powtarzana. Za trzecim klapsem się udało. Film trafił do sieci. A ja zrobiłam kilka fotek.

Popołudnia i wieczory spędzaliśmy razem

To była nasza pierwsza wspólna kolacja

Obiady serwowane przez Danusię przy pięknej słonecznej pogodzie i w scenerii wspaniałego ogrodu przeciągały się do późnego wieczora. Panowie (dziadkowie) najczęściej omawiali wiadomości TVN-owskie czyli polityka, polityka… Długie pogawędki przy winie lub piwie serwawanym przez Jacka czasem „brutalnie”  były przerywane przez włączany automatyczne system nawadniania.

Barbecue, to była domena Jacka. Ryby, kurczaki czy steki uprzednio zamarynowane przez Mariolkę trafiały na barbecue, które obsługiwał Jacek, a przyznać trzeba, że robił to niezawodnie. Prawdziwym hitem okazały się kurczaki pieczone na puszce piwa. Naprawdę godne polecenia. Wypróbowaliśmy dwukrotnie i za każdym razem były soczyste, kruche i bardzo delikatne. Dzięki pionowemu ustawieniu nielota cały tłuszcz wytapiał się, skórka była chrupiąca, a mięso idealnie upieczone i nasączone smakiem przypraw.

Dom Jacków (od frontu) położony w pięknej dzielnicy  Surrey to prawdziwa rezydencja ze wspaniale utrzymanym ogrodem, nad którym pieczę sprawuje w pierwszej kolejności Zbyszek. Mariolka jako prawdziwa miłośniczka ogrodu z chęcią włącza się do ogrodowych prac, które bardzo lubi i traktuje jako wspaniały relaks. Niemały wkład ma również Jacek. I choć nie jest to jego wymarzone zajęcie, to systematycznie raz w tygodniu perfekcyjnie przycina wszytkie krawędzie trawnika. W utrzymaniu ogrodu pomaga również profesjonalna Pani ogrodnik.

Z pokoju, w którym mieszkaliśmy (okno z markizą) można było przy dobrej widoczności podziwiać wspaniałe widoki gór North Shore.

Miłość do koszykówki przechodzi i pokolenia na pokolenie. Papa Jacek – były zawodnik GKS Wybrzeże teraz swoje umiejętności przekazuje Kay’i. Dziadzio Rysiu jako wieloletni działacz i wierny kibic tej dyscypliny jest z tego powodu bardzo szczęśliwy. Wieczorami robiliśmy wspólne wypady na boisko, gdzie pod okiem trenera Papy Kaya doskonaliła swoje umiejętności koszykarskie. Rysiu z Mariolką trenowali rzuty do kosza, a ja fotografowałam.

I tak wyglądały nasze wakacje u Jacków w domowych pieleszach. Bardzo rodzinnie i bardzo relaksowo.

O naszych wspólnych wycieczkach napiszę w dalszych postach.

Jeszcze raz wspomnienia z NY

Po zwiedzeniu  National September 11 Memorial i zaliczeniu lekkiego majowego deszczyku, który zmusił nas do odwiedzenia sklepu z pamiątkami wyruszyliśmy w kierunku Wall St.

 

***

I tak dotarliśmy do South Street przy rzece East River. A w dali Brooklyn Bridge łączący dzielnice Brooklyn i Manhattan, które oddziela od siebie Easter River.

Nie trudno zauważyć, że po Manhattanie jeżdżą głównie żółte taksówki, które obok metra stanowią jeden z najpopularniejszych środków transportu.  Ze względu na ciasnotę i ograniczoną ilość miejsc do parkowania większość mieszkańców Manhattanu samochodu po prostu nie posiada.

Sama nie wiem skąd znajduję siłę na  pisanie. Widocznie wspomnienia pięknych dni spędzionych w NY pomagają mi przetrwać ten trudny czas.

Tego dnia NY spowity był chmurami i od czasu do czasu padał bardzo drobny deszczyk. Ciepło i wilgotno. Naszą marszrutę ulicami NY rozpoczęliśmy od National September 11 Memorial.

Emocje i uczucia jakich doznaje się, odwiedzając miejsca takie jak September 11 Memorial są różne. Spodziewałam się, że zdominują uczucia skrajnego przygnębienia. Ale na miejscu okazało się, że to miejsce – pomnik – nie przytłacza. Jest tu cicho, refleksyjnie, jakby każdy zwiedzający chciał w ten sposób oddać hołd i szacunek dla ofiar tej tragedii.

Zgodnie z projektem, w miejscu gdzie stały bliźniacze wieże Światowego Centrum Handlu zbudowano dwa olbrzymie zbiorniki wodne z wodospadami. Na tablicach z brązu wokół zbiorników wygrawerowane zostały nazwiska ofiar. Na terenie parku posadzono 400 dębów.

Wieża The One World Trade Center ( od strony ulicy) i ogrodzony plac – ciągle jeszcze w trakcie budowy.

Przed wejściem na National September 11 Memorial spotkaliśmy bardzo miłą nowojorską policjantkę – naszą rodaczkę.

Wieża The One World Trade Center widziana od strony Memorial

 

Wśród 400 dębów poszdzono również – Survivor Tree – gruszę wyciągniętą z ruin WTC i przywróconą do życia.

 

Późna noc – dla większości to czas na odpoczynek. Ale kiedy troski nie pozwalają na sen trzeba zająć się czymś co pomoże choć na chwilę oderwać się od natłoku myśli, które nie pomagają, a wręcz przeciwnie powodują jeszcze większe przygnębienie.

Powrócę tej nocy  raz jeszcze do podróży za ocean – tym razem na Greenpoint. Tu gościliśmy u Leszków w maju ubiegłego roku i tu spędziliśmy najmilsze chwile naszego pobytu w NY.

Greenpoint, dzielnica północnego Brooklynu – największe skupisko polskiej społeczności w NY. „Zielony punkt” – tu przy głównych handlowych ulicach: Manhattan Ave i Nassau Ave mieszczą się  liczne polskie sklepy, piekarnie, bary, salony fryzjerskie, kosmetyczne, apteki, biura turystyczne i wszelkiego rodzaju usługi. Wszędzie polskie szyldy, wszędzie słychać polską mowę. W większości sklepów, lokali i biur można porozumieć się w języku polskim o czym świadczą tabliczki z napisami: „mówimy po polsku”. W polskim sklepie kupić można polskie wędliny, a w  biurze podróży załatwić bilety do kraju. Są polskie restauracje, polskie agencje nieruchomości, polscy prawnicy, polskie szkoły. Nawet kurs na prawo jazdy można odbyć z mówiącym po polsku instruktorem. Tu polskie kosmetyczki robią manicure, a polskie fryzjerki układają włosy. Wierzący mogą uczestniczyć we mszach świętych w polskich kościołach.

Polski Greenpoint jest powoli wypychany przez hipsterski Williamsburg.  Ceny mieszkań na Greenpoincie, właśnie z uwagi na sąsiedztwo z Williamsburgiem, rosną tak dynamicznie, że dla wielu rodaków opłaca się sprzedać dom czy mieszkanie. Dzięki temu szybko rośnie  liczba polskich milionerów (tak, tak Leszku!).

 

Z „polskim” Greenpointem graniczy dzielnica Williamsburg, której południowa część zamieszkała jest przez ortodoksyjnych Żydów (około 70 tysięcy ortodoksyjnych Żydów z odłamu chasydzkiego Satmar. Jest to największe na świecie skupisko tego odłamu). Tu jaby czas się zatrzymał. Kobiety w spódnicach za kolano, rajstopach i perukach, mężczyźni z pejsami i brodą w czarnych płaszczach i kapeluszach. Ich stroje nie zmieniają się nawet latem. Wszystkie sklepy są koszerne a jidysz jest tu językiem dominującym.

Cała okolica  jakby nie z tej epoki. Kobiety najczęściej z dziećmi. Ojców przy nich nie widać. Chodzą swoimi ścieżkami izolując się od innych. Wszystko to sprawia, że Williamsburg jest miejscem wyjątkowym. Chasydzi pielęgnują swoje tradycje w zamknięciu. Ubierają się tak dla Boga i siebie. Nie ma tu miejsc nastawionych na zwiedzanie dla turystów, jak na przykład na krakowskim Kazimierzu. Ta dzielnica to jakby małe miasteczko żydowskie, jakich kiedyś w Europie było wiele. Ono dzięki swojej izolacji nie zmienini się prędko. I bardzo dobrze. Bo jest to zapewne  jedno z ostatnich miejsc, gdzie kultura żydowska przetrwała w niezmienionej formie.

Części hipsterskiej Williamsburga nie zobaczyliśmy. Nie starczyło czasu. To najwieksze skupisko hipsterów w Stanach. Tu narodziła się subkultura hipsterów. Bliskość dwóch tak bardzo krańcowo odmiennych grup: chasydów i hipsterów jest bardzo interesująca.

 

Widok na Manhattan z perspektywy Williamsburg’a. Dzieli je tylko rzeka East River. Bliskość Manhattanu sprawia, że Williamsburg staje sie coraz bardziej atrakcyjny. Można pracować na Manhattanie a mieszkać w Williamsburg’u, gdzie ceny mieszkań są znacznie niższe. Nad rzeką powstał świetny deptak z ławkami. Można się świetnie zrelaksować nad brzegiem rzeki i podziwiać piękną panoramę Manhattanu, którą stąd widać jak na dłoni.

I czasem spotkać grupę małych nowojorskich przedszkolaków…

Drugi dzień wycieczki został poświęcony zwiedzaniu Waszyngtonu.

Waszyngton leży nad rzeką Potomac. Miasto powstało w 1790 roku. Dokładną lokalizację wybrał sam prezydent G. Washington. Od 1800 roku Waszyngton jest stolicą Stanów Zjednoczonych. Znajduje się tutaj siedziba Prezydenta, Kongresu, ministerstw, departamentów i urzędów federalnych oraz 174 placówkek dyplomatycznych.

Zabudowa miasta nie jest w stylu amerykańskim. Promieniście odchodzące szerokie arterie łączą się w dwóch centralnych miejscach. Jedno z nich to Biały Dom siedziba Prezydenta, a drugie – Kapitol – siedziba amerykańskiego Kongresu. Nie ma tutaj wielkich drapaczy chmur. Restrykcyjnie przestrzegane są przepisy wg których budynek nie może być wyższy niż szerokość ulicy, przy której stoi plus 20 stóp. Najwyższą budowlą jest pomnik Waszyngtona.

Zwiedzanie rozpoczęliśmy od Lincoln Memorial. To budowla upamiętniająca szesnastego prezydenta Stanów Zjednoczonych Abrahama Lincolna. Odsłonięty 30 maja 1922 r. Zbudowany został na wzór świątyni doryckiej z otoczoną kolumnami fasadą. W środku marmurowa postać siedzącego Lincolna. Nieco zadumany wydaje się spoglądać cierpliwie na licznie odwiedzających i fotografujących turystów.

Nad posągiem prezydenta na ścianie wyryty jest napis: „W tej świątyni tak jak w sercach ludzi, dla których ocalił Unię, pamięć o Abrahamie Lincolnie zawsze będzie święta”.

Ze schodów Mauzoleum Lincolna rozpościera się piękny widok na sadzawkę i widoczny w oddali pomnik Waszyngtona. Jest to największa i najsłynniejsza z waszyngtońskich lustrzanych sadzawek. Ma 618 metrów długości i 51 metrów szerokości. W lustrze wody odbijają się zarówno pomnik Lincolna jak i pomnik Waszyngtona. Ten ostatni to obelisk upamiętniający pierwszego prezydenta USA Jerzego Waszyngtona. Jego budowa trwała od 1848 do 1884 roku. Zbudowany z marmuru, granitu i piaskowca pomnik ma niecałe 170 metrów wysokości.  

Następnie przeszliśmy do pomnika, który upamiętnia weteranów wojny w Wietnamie. 

1 lipca 1980 roku Kongres uchwalił ustawę na mocy której trzy akry ziemi w pobliżu Lincoln Memorial w centrum Waszyngtonu zostały przeznaczone na jego budowę.

Pomnik ten jest najbardziej wzruszający i szokujący jaki widziałam. Bez postaci bohaterów, bez pompatyczności towarzyszącej wielu pomnikom. Tylko imiona i nazwiska ludzi, którzy oddali życie w krwawej i niepotrzebnej wojnie. Bez informacji o stopniu wojskowym, jednostce, czy odznaczeniach. Same imiona i nazwiska. Wszystkie tak samo wyryte, wszystkie równe. Nie w kolejności alfabetycznej lecz chronologicznej po kolei, tak jak kolejno ginęli w wietnamskiej i laotańskiej dżungli, na ulicach Sajgonu, w delcie Mekongu, czy zestrzeleni nad Hanoi.

Wszystkie nazwiska wyryte na czarnych marmurowych tablicach. 13 listopada 1982 roku montaż granitowych płyt został ukończony. Pomnik został uroczyście otwarty przez prezydenta Ronalda Reagana po przemarszu tysięcy wietnamskich weteranów.
Dzisiaj Pomnik Weteranów Wojny Wietnamskiej, popularnie zwany Czarną Ścianą to narodowa świątynia i jedno z najchętniej odwiedzanych miejsc w stolicy USA.

Na czarnych granitowych płytach wyrytych zostało dokładnie 58 272 nazwisk poległych i zaginionych w Wietnamie weteranów.

Dla tych, którzy przeżyli jest to miejsce święte. Często można spotkać tu ludzi w podeszłym wieku, dotykających w skupieniu czarnego granitu, całujących go i płaczących.
Czarna Ściana jest wypolerowana jak lustro. Stojąc przed nią widzi się swoje odbicie, a przed sobą rzędy nazwisk poległych.

Niedaleko „Czarnej Ściany” stoją Trzej Żołnierze – pomnik postawiony w 1984 roku przedstawiający żołnierzy z Wietnamu: białego, Latynosa i Afroamerykanina.

Nieco dalej stoi Vietnam Women’s Memorial poświęcony pielęgniarkom i lekarkom ratującym życie rannym żołnierzom w Wietnamie.

Pomnik Weteranów Wojny w Korei znajduje się niedaleko od Lincoln Memorial. Pomnik przedstawia 19 posągów ze stali nierdzewnej – żołnierzy z różnych oddziałów wojsk walczących na wojnie w Korei. Każda postać ma ok. 2 metrów wysokości.

Ten konflikt pochłonął ponad 54.000 amerykańskich żołnierzy.

Następnie przeszliśmy pod Biały Dom – neoklasycystyczną budowlę, siedzibę prezydentów USA wybudowaną w 1800 roku według projektu irlandzkiego imigranta J. Hobana.   Biały Dom to jedna z najsłynniejszych amerykańskich budowli, rezydencja i miejsce pracy  prezydenta. Jak sama nazwa wskazuje jest to biały budynek, niewysoki, ogrodzony tak, że bez problemu można mu się przyjrzeć.

Następnym punktem była wizyta w Parku Lafayette, w którym wznosi się wykonany w brązie pomnik Tadeusza Kościuszki. Jego autorem jest polski rzeźbiarz Antoni Popiel. Pomnik został odsłonięty 11 maja 1910 roku przez prezydenta Stanów Zjednoczonych Williama Taft’a.

Na szczycie cokołu znajduje się statua Kościuszki, trzymającego plan fortyfikacji Saratogi. W lewej ręce trzyma szablę. Ubrany jest w amerykański mundur z czasów walk o niepodległość. Z czterech stron cokołu znajdują się mniejsze rzeźby: orzeł na globie z flagą, szablą i tarczą; orzeł na globie z konturem Azji, walczący z wężem (symbol dominacji rosyjskiej); grupa z Kościuszką w mundurze amerykańskim z bębnem; grupa z Kościuszką w mundurze polskim.

A to już Kapitol –  siedziba amerykańskiego parlamentu. Obradują tu zarówno Senat jak i Izba Reprezentantów. Budynek stoi na Wzgórzu Kapitolińskim, a zbudowano go w latach 1793-1865.

W dniu naszego pobytu w Waszyngtonie (niedziela 27 maja) – na dzień przed świętem Memorial Day – odbył się doroczny zjazd motocyklistów – Rolling Thunder XXV. Do stolicy USA zjechało z tej okazji kilkadziesiąt tysięcy motocyklistów z całych Stanów Zjednoczonych. W niedzielę rano gromadzili się na wielkich parkingach w okolicach Pentagonu, a potem przez trzy godziny jechali przez miasto do Vietnam Veterans Memorial, aby oddać hołd poległym żołnierzom amerykańskim.

Mieliśmy okazję w drodze do Kapitolu spotkać bardzo liczną grupę uczestników tego zjazdu, którzy w trakcie paradnej jazdy  pozdrawiali wszystkich serdecznym uśmiechem,  uściskiem dłoni, machali flagami narodowymi.

Różne marki żelaznych rumaków spotkać można było w tym dniu na każdym wolnym parkingu.

W drodze powrotnej do domu na jednym z parkingów Panowie podziwiali  żywego rumaka czystej krwi.

W autobusie  część  rozrywkowych uczestników wycieczki tańczyła niczym na najlepszym parkiecie – brawo!!!

Wycieczka wspaniała! Dostarczyła nam wiele emocji: podziwu, zachwytu, wzruszeń i radości. Dzięki Sponsorze! Duża buźka!

Mimo tylu pozytywnych wrażeń z ogromną radością wróciliśmy na Newell Str, gdzie czekała na nas czwóreczka w komplecie. Nie ma jak w domu!!!