Kategoria: inne

W drodze na Podlasie przejeżdżamy przez Myszyniec – położony nad rzeką Rozogą – nazywany stolicą Kurpiowszczyzny. W tej miejscowości uwagę zwracają wysokie wieże neogotyckiego kościółka Trójcy Świętej. Wnętrze świątyni wyróżnia kolorowa polichromia z motywami kurpiowskimi. Obok kościoła stoi czworokątna dzwonnica z początku XVIII wieku, uchodząca za najstarszą na Mazowszu a pewnie i w Europie budowlę w stylu gotyckim. 

Rok rocznie w drodze na wschodnie krańce Polski przejeżdżamy przez tę spokojną kurpiowską miejscowość, gdzie można w dni świąteczne spotkać podczas mszy świętej kobiety w strojach ludowych, gdzie kultywuje się tradycję przyprowadzania do świątyni bydła w dniu Świętego Rocha (16 sierpnia), gdzie w ostatnią niedzielę sierpnia na łąkach nad Rozogą odbywa się barwne folklorystyczne święto – Kurpiowskie Miodobranie.

Świątynia i dzwonnica w Myszyńcu

kolorowe polichromie z ludowymi motywami zdobią myszyniecką świątynię

Wizyta u TADZIA

Dziadziuś i Wnusio – jak mężczyzna z mężczyzną… 

OCALIĆ OD ZAPOMNIENIA

W uroczej wsi Klon na Mazurach znajduje się największy i jeden z ostatnich w Polsce zespół architektury drewnianej – 40 drewnianych domów ustawionych szczytem do drogi ciągnącej się przez wieś. Takie usytuowanie budynków sugeruje, że w połowie XVII w. pierwsi zasiedlili ją Kurpie. Osobliwością chałup jest ich konstrukcja. Do ich budowy nie używano gwoździ. Większość zabudowy pochodzi z czasów, kiedy wieś odbudowano po pożarze z 1893 r. Jeszcze 30 lat temu wieś miała wyłącznie drewnianą zabudowę. Dzisiaj wplatają się już niestety w tę niepowtarzalną, unikatową architektórę murowane domy. Wieś została w 1964 r. wpisana do rejestru zabytków i objęta nadzorem konserwatora. Niestety tylko na papierze. Wiele chałup to opuszczone, rozpadające się rudery, o które nikt nie dba i które nieuchronnie wkrótce się rozpadną – wielka to strata!  Na szczęście większość domów jest zamieszkała i widać, że gospodarze dbają o swoje zabytkowe „cuda”. Polecam odwiedzenie tej niezwykłej miejscowości – żywego skansenu, aby nacieszyć oko i uradować duszę.

Pierwszy postój w drodze na Podlasie tradycyjnie w Barze u Szwagra.

Olszyny – wieś na Mazurach. Na jej skraju znajduje się gospodarstwo Pana Zygmunta Rząpa – sołtysa, który zawodowo zajmuje się renowacją mebli, stolarstwem, rzeźbą.  Jest prawdziwym pasjonatem. Gromadzi stare narzędzia, sprzęty i przedmioty codziennego użytku. Uzbierało się tego tak dużo, że można już mówić o nieformalnym muzeum o charakterze etnograficznym. W zbiorach muzeum znajdują się sprzęty i narzędzia używane przede wszystkim w gospodarstwach domowych, takie jak urządzenia do palenia kawy zbożowej, maszyna do obierania ziemniaków, czy drylownica do wiśni. Na zewnątrz znajdują się maszyny i narzędzia rolnicze: młocarnia, kierat, młyn do mielenia ziarna, stare pługi.

 Zbiory muzeum Pana Zygmunta Rząpa.

Oprócz muzeum organizuje również Giełdę Staroci na którą przyjeżdżają ludzie z całej Polski, oraz liczne imprezy o charakterze kulturalnym jak np. występy zespołów ludowych.

 Rzeźba – to kolejna pasja sołtysa Olszyn.

Stare chaty z Podlasia – przemyślenia przed podróżą. 

Stare domy mają to do siebie, że znikają w zastraszającym tempie – chyba, że stoją w jakimś skansenie tak jak ta poniżej – znajdująca się w Białostockim Muzeum Wsi.

Tu czas się zatrzymał.

Stare podlaskie domy, przydrożne kapliczki, kojąca cisza, świeże powietrze, urozmaicony krajobraz, bezkresna zieleń lasów – to skarby Podlasia.  

Malownicze stare chaty niektóre z bocianimi gniazdami. W stylu podobne, ale każda inna. Jedną ozdabiają malowane okiennice, inną wyróżnia pięknie rzeźbiony ganek. Wszystkie drewniane, pokryte strzechą, dachówką, blachą. Każda chata posiada duszę. Znikają już niestety z podlaskiego krajobrazu i pewnie wkrótce będą już tylko gościć w skansenach. Powietrze na tych terenach jest przepojone zapachem lasu i bielących się kwiatów w przydomowych sadach, a ludzie mówiący piękną melodyjną polszczyzną są bardzo otwarci i serdeczni dla turystów.

Mam do tych chat i otaczającego je krajobrazu szczególny sentyment. Kojarzą mi się z dzieciństwem i wakacjami, które spędzałam na Podlasiu – miejscu urodzenia i młodości moich rodziców.

Książka na niepogodę

Podczas wakacji zawsze sięgam po książkę interesującą, ale niezbyt „skomplikowaną”. Cukiernia Pod Amorem – dwa opasłe tomy, które znalazłam u Joli w biblioteczce – to niesamowita saga – książka kojąca duszę, zajmująca umysł i rozwijająca wyobraźnię. Jest w niej wszystko, czego oczekuje się od dobrej powieści. Wciągająca historia losów rodzin,  których łączą więzy pokrewieństwa, przyjaźnie i animozje. Są wielkie namiętności, jest miłość,  ważne wydarzenia historyczne. Autorka na przemian raczy nas historią  współczesną i rozmaitymi historiami wcześniejszymi, rozciągniętymi w czasie przez całą drugą połowę XIX stulecia, aż do początku wieku XX.

Niebawem ma ukazać się trzeci tom tej powieści, na który już dzisiaj czekam z niecierpliwością.

Książkę Manueli Gretkowskiej „Kobieta i mężczyźni” – wyszperaną w księgozbiorze Joli – pohłonęłam w ciągu 1,5 dnia. Proza tej pisarki jest specyficzna, nie ma tu subtelnych opisów, niedomówień, wręcz przeciwnie. Gretkowska  „nazywa rzeczy po imieniu”, nie poetyzuje. W prostej fabule pisanej niekiedy brutalnym, wulgarnym językiem autorka zawarła kilka ciekawych spostrzeżeń, o kobietach i mężczyznach, o społeczeństwie, o współczesnym świecie. Sama fabuła – kilka lat z życia Klary – też jest interesująca, niebanalna. Polecam na deszczowe dni.

W czasie urlopu zdążyłam zajrzeć jeszcze do biografii Jane Fondy. Wrócę do niej za rok.

Dzięki Jolu, że można znaleść w Twoim księgozbiorze zawsze coś interesującego. Te wakacyjne lektury uzupełniają moje  „niedobory” w czytaniu w ciągu roku i zapewniają interesujące wypełnienie urlopowego czasu w niepogodne dni.

Choć pogoda na wyspie Fohr w lipcu nie dopisała, to każdy słoneczny dzień sprzyjał korzystaniu ze słonecznych i morskich kąpieli zwłaszcza przez wypoczywających tu gości. Poniżej fotki z plaży na Wyk auf Fohr.

Na drugim planie port Wyk auf Fohr (od 1704 roku), skąd przypływają i odpływają promy pasażersko-samochodowe.

Promy kursują często, są bardzo wygodnym środkiem transportu, łączą położony na stałym lądzie port Dagebull z miasteczkiem Wyk auf Fohr.  Można tu skorzystać z małej gastronomii, a w słoneczne dni w trakcie rejsu podziwiać  widoczne na horyzoncie wysepki Halligen oraz delektować się słońcem na pokładach.

Mini plaża w Restaurant zum Walfisch

W ubiegły wtorek Klaus „zafundował” nam piękną wycieczkę po wyspie. Odwiedziliśmy: Ovenum, Midlum, Utersum, Wrixum, Dunsum, Oldsum i Nieblum. Niewielkie wioski, w których jakby czas płynął wolniej, bez miejskiego gwaru i pośpiechu. Domy, w większości pokryte strzechą wyglądają niezwykle malowniczo. Można tu aktywnie spędzić urlop, jeżdżąc rowerem lub spacerując szlakami, które pozwolą turyście dogłębnie poznać sielski urok wyspy. Fryzyjskie wioski nad wattami emanują spokojem i ciszą. Wraz ze zmianą pływów morze ukazuje wciąż swoje nowe oblicze.

Piękna pogoda pozwoliła jeszcze bardziej dostrzec uroki wyspy, „zasmakować ” ich niezwykłego klimatu i piękna. Uraczyliśmy również nasze podniebienia smacznym obiadem podanym w restauracji Wikinger w Nieblum.

 Przy okazji odwiedziłyśmy kilka uroczych sklepików…

Ogrody w Nieblum zawsze pełne kwiatów.

I ten błękit nieba…

Wyk auf Fohr – moja wakacyjna oaza. Tu od kilkunastu lat spędzam letnie wakacje.

Föhr  –  jedna z Wysp Północnofryzyjskich przy niemieckim wybrzeżu  Morza Pólnocnego.   

Wyspa ma powierzchnię 82 km?, a zamieszkuje ją 8 647 mieszkańców. Jest to największa z niemieckich wysp nieosiągalnych  samochodem ani koleją.     Największym miastem wyspy jest Wyk auf Föhr położony na jej wschodnim wybrzeżu. Ponadto na wyspie znajduje się 16 niewielkich miejscowości, trzy z nich z zabytkowymi  kościołami z XII i  XIII wieku. Miejscowa ludność używa, oprócz  języka niemieckiego, także lokalnej odmiany fryzyjskiego, zwanej Föhring lub Fering. Lokalną ciekawostką są nazwy miejscowe kończące się na -um (jak w nazwach wiosek Nieblum, Utersum, Wrixum itp).

Na wyspę można się dostać promem samochodowym, kursującym między położonym na stałym lądzie portem Dagebüll a miasteczkiem Wyk auf Föhr  (WIKIPEDIA)

Restauracja naszych przyjaciół – Joli i Klausa – ZUM WALFISH – tu smacznie jadam i spędzam miłe przyjacielskie spotkania.

Te pyszności przygotowuje oczywiście Mistrz Klaus

Pogoda w tym roku nie nastraja do plażowania, ale wyjątkowo czyste powietrze i klimat to „skarby” które odnajduje tu liczna rzesza wypoczywających gości.

Sztormowa pogoda nie przeszkadza w spacerach.

 W dali na horyzoncie widoczne maleńkie wyspy HALLIGEN.

 Urocze miasteczko z wąskimi uliczkami i bajkowymi domkami.

  I takie „staruszki” – prawdziwe perełki, które można spotkać na wyspie