działka
Okres lęgowy ptaków rozpoczęty. Na naszej działce pojawili się już pierwsi lokatorzy w jednym z domków na świerku. Pozostałe budki lęgowe czekają na skrzydlatych gości. Ptasich chatek z dziurką na działce przybyło. Na domku od strony wschodniej umocowaliśmy dwie z czterech budek wykonanych przez Bodzia. Pozostałe dwie zawiesiliśmy na sośnie i brzozie.
Pogoda wspaniała jak przystało na złotą polską jesień – przynajmniej tak było do piątku. Wykorzystaliśmy ciepło i słońce piątkowe i nie czekając do wiosny wzięliśmy się za palenie ogromnych stosów gałęzi i konarów, które zalegały na działce. A na zdjęciach jakże efektowne ognisko. Płomienie sięgały prawie do wysokości naszego okazałego świerka. Było naprawdę gorąco!
Ekipa spisała się „na ostro”. W kość dostały modrzewie, świerki i brzozy. Gałęzi i konarów na działce ogromne stosy. Z paleniem poczekamy do wiosny. Na razie krajobraz jak po bitwie…. Kolejny reportaż na wiosnę. Mamy nadzieję, że poradzą sobie z tak ostrym cięciem. W końcu to nie pierwszy raz.
Joliny stolik był w nie najlepszej formie, zwłaszcza blat. Stojąc czas jakiś na balkonie nie bardzo umiał radzić sobie z deszczem i słońcem. W sobotę został w Tuchomku poddany generalnemu remontowi. Najpierw Jurek profesjonalnie zeszlifował blat, a potem Jola równie profesjonalnie poradziła sobie z resztą. Po dokładnym oczyszczeniu trafił w moje ręce. Trzykrotny akryl zmienił go nie do poznania.
W trakcie malowania szukałam pomysłu na motyw, który nadał by mu niepowtarzalnego charakteru. Myślałam o cyfrach, ale ostatecznie skończyło się na starych czasomierzach.
Wszystkie nasze sobotnie poczynania od czasu do czasu (w przerwach między drzemkami) obserwował Arys.
Jola i Jurek dumni posiadacze tego sympatycznego czworonoga.
W niedzielę przykleiłam motywy i pokryłam stolik dwiema warstwami satynowego lakieru. Pozostanie jeszcze lakierowanie blatu. Przydałoby się jakieś dwadzieścia warstw lakieru.
Piękna końcówka sierpnia gnała nas zaraz po zakończeniu pracy na działkę. Poniższe prace to efekt wielu pracowitych godzin spędzanych w Tuchomku w ubiegłym tygodniu. „Pod muchą” – pudełko na herbatki ekspresowe wreszcie zrobiłam dla siebie. Motyw nie typowy jak na herbatnicę, ale mnie właśnie chodziło o coś wyjątkowego.
Mucha jest wyjątkowa i w dodatku w grochy!
a tu niebawem zawitają herbatki
Z baletnicą w blasku zachodzącego słońca na stercie drewna do ogniska – niezła sesja!
Ta herbatnica przeznaczona jest na prezent. Mam nadzieję, że trafiłam w gust.
Pudełka podobne w stylu, różnią się tylko motywem. Nie wiem, które fajniejsze?
Od kilku lat marzył mi się zielnik. Myślałam o różnych formach. Ostatecznie powstał najbardziej prosty zbudowany z desek ze starego tarasu. I właśnie o taką prostotę mi chodziło. Nawet nie będzie malowany, bo ślady zużycia, przetarć najbardziej mi się podobają i decydują o jego rustykalnym charakterze. Oczywiście największy udział w jego powstaniu miał Jurek, któremu Rysiu tylko dzielnie asystował. W tym miejscu chciałabym Jurkowi bardzo podziękować, zwłaszcza, że to kolejna rzecz w Tuchomku, którą w tym roku nam zbudował. Zielnik jest na tyle wysoki, że nie trzeba przed nim zginać pleców. Wyścielony folią pozostałą z oczka wodnego (a więc znowu recykling). Zaopatrzony w żyzną glebę powstałą w naszej pryzmie kompostowej. Nic więc dziwnego, że posadzone zioła i zasiane warzywa rosną tu jak na drożdżach.
macierzanka, szałwia, rozmaryn, tymianek i trzy rodzaje majeranku zaraz po zasadzeniu
a tak wygląda zielnik po trzech tygodniach
i pierwsze zbiory kopru, który posiekany już wylądował w zamrażalce i będzie pachniał w potrawach przez całą zimę
i okazały pęczek rukoli, która urosła błyskawicznie, a jutro będzie podstawowym składnikiem tarty
A te maślaki rosną na trawniku przy modrzewiach. Za chwilę znajdą się w garnku wraz z posiekaną cebulką, a jutro będą na obiad podane ze śmietaną i ziemniakami.
Piękna pogoda, wyjątkowa jak na tę porę roku, bo nawet wieczory i poranki bardzo ciepłe. Wykorzystaliśmy tę sprzyjającą aurę i zaraz po pracy w piątek czmychnęliśmy na działkę. Zostaliśmy tam do poniedziałku. Działo się wiele. Dużo pracy, trochę wypoczynku, miłe spotkania zwłaszcza te z dziećmi i Olenką. Fantastyczne wieczory spędzane na tarasie do późnej nocy, kiedy temperatura nieco spadała i można było odpoczywać w niczym nie zmąconym spokoju przy świecach i cichej spokojnej klezmerskiej muzyce.
Zrobiłam w tym czasie dwie korkowe tablice i dwa pudełka na CD. Najwięcej prac wykonałam w nocy i bardzo wczesnym rankiem. Wtedy pracowało się najprzyjemniej.
Pierwsza tablica powstała na bazie złoconej ramy. Chcąc uzyskać efekt nieco zużytego, starego przedmiotu – przetarłam ją papierem ściernym a następnie pokryłam patyną. Potem pracochłonne dopasowywanie i przycinanie korków. Na końcu klejenie. A efekt prac poniżej.
Drugą zrobiłam naklejając korki na drewnianą starą tacę. W ten sposób powstała oryginalna korkowa tablica, która może posłużyć również jako podstawka pod garnek.
A niżej pudełka na płyty. Bejcowane i ozdobione nutowym motywem. Jedno z ptasią grafiką a drugie w kolorowe motyle.
Róża pomarszczona, fałdzistolistna, japońska lub jak kto woli z łacińskiego Rosa rugo
sa nieźle nam w tym roku obrodziła. Ryś zajął się zbiorami, a ja niezwykle pracochłonną obróbką. Polega ona na dokładnym usunięciu a właściwie wyskrobaniu nasion wraz z krzemionkowymi włoskami z wnętrza owocu (najlepiej małą łyżeczką) oraz bardzo dokładnym opłukaniu.
Tak przedstawiają się nasze tegoroczne zbiory owoców dzikiej róży
Udało mi się uporać z obraniem i oczyszczeniem owoców z pestek, ale z przetworami poczekam do powrotu z urlopu. Na razie popakowałam w woreczki i wrzuciłam do zamrażalki.
Kulinarną nowością, jaką wypróbowalam w trakcie tego weekendu na działce były placuszki z cukinii i fety. Mogę śmiało nazwać je kulinarnym przebojem, bo okazały się naprawdę pyszne!
– 4 małe cukinie
– 270 g fety
– 3 średniej wielkości jajka
– 2 łyżki posiekanego koperku
– 1 łyżka posiekanej świeżej mięty
– 2 łyżki posiekanej bazylii
– 4 łyżki mąki
– 1 cebula posiekana w drobną kostkę
– 2 ząbki czosnku przeciśnięte przez praskę
– odrobina soli, świeżo zmielony pieprz
– oliwa do smażenia
Cukinię ścieramy na tarce o grubych oczkach. Lekko solimy i odstawiamy na chwilę, aby puściła soki. Bardzo dokładnie ją odciskamy. Dodajemy pokruszoną fetę, jajka, mąkę, cebulę, czosnek, koperek, miętę, bazylię i świeżo zmielony pieprz. Smażymy na rozgrzanej oliwie na rumiano.
Do tego fantastycznie smakuje sos z jogurtu z odrobiną majonezu, siekanego szczypiorku i ząbkiem czosnku.
Wizyty wnuków sprawiają nam zawsze ogromną radość. Tym razem na działkę zawitała Olena z rodzicami.
Pyszna drożdżówka z kokosem i lukrem – mniam…
Ta lala jest spuścizną po cioci Natce. Czekała kilkanaście lat wraz z innymi zabawkami w kartonie na działce. Teraz jest hołubiona przez przedstawicielkę następnego pokolenia – Olenkę. Podczas, gdy Olenka zajęta jest konsumpcją drożdżówki – lalą musi zająć się jej mamusia.
Dobra kawa na tarasie w tak piękny sierpniowy dzień daje dużo zadowolenia.
Groszkowe bukiety Olenka wykonała własnoręcznie z kwiatów zerwanych przez Dziadziusia.
A ten kwiatek w kolorze pink to dla Ciebie Babusiu…
Z kochanym dziadziusiem i małym miśkiem, który również znaleziony został w kartonie z zabawkami cioci Natki.
Pierwsza fotka po przyjeździe. Serdeczne powitanie i radość obopólna jak widać na zdjęciu. Moja kochana Haneczka zawitała ze swoją ferajną w Tuchomku. Obawy czy pogoda w tym roku dopisze okazały się płonne. Można było do woli korzystać z plaży na otwartym morzu, gdzie Grześ prawie każdego dnia zawoził swoje panie.
Przed wyjazdem łyk porannej kawy na tarasie…
Łomżyniacy jeździli na otwarte morze do Karwieńskich Błot – wsi położonej 30 km od Władysławowa. Plażę oddziela od wsi las sosnowy, który łączy się z Krajobrazowym Parkiem. Zaletą jest łagodne zejście do wody, szeroka i czysta plaża. Można tu fantastycznie odpocząć, bo nie ma tłumu plażowiczów.
Niezłe fale, ale Tatuś czuwa by dziewczynki mogły do woli korzystać z morskich kąpieli.
Mamusia za parawanem w kolorze blue dokarmia swoje pociechy zgłodniałe po wodnych harcach.
Ranking najlepszych wakacyjnych fotografii:
„zakopana po szyję”
„nieco strudzona plażowiczka”
„chwila skupienia”
„a On za Nią jak cień”
„chwila relaksu”
Ognisko jak zawsze misternie ułożone – to oczywiście dzieło Rysia. Długie tuchomskie biesiady przy ognisku połączone z pieczeniem kiełbasek stały się już tradycją i nieodłącznym elementem spotkań z naszymi gośćmi.
Dwaj przyjaciele w świetle płonącego ogniska. Chwilo trwaj rzec by można…
Moje ulubienice Zosia i Zuzia zabawiły się w malarzy. Zadanie każda wykonała bardzo dokładnie – na szóstkę. Wykazały przy tym dużo cierpliwości. Brawo!
Płonie ognisko i szumią knieje – to przewodnia piosenka wieczoru. Ognisko płonęło jako żywo przyjemnie ogrzewało i nastrajało pozytywnie. A gwiazdą wieczoru była oczywiście Olenka. Koncert zdawał się nie mieć końca. Po każdym wykonaniu zbierała obfite oklaski, co ją tylko motywowało do dalszych popisów. Z mikrofonem w ręku (tubka kremu do odstraszania komarów) wykonywała przeróżne piosenki i wierszyki. Ale najbardziej zaskoczyła nas wykonaniem refrenu piosenki nie istniejącego już zespołu Wolna Grupa Bukowina – Sielanka o domu.
„Szukam, szukania mi trzeba,
Domu gitarą i piórem,
A góry nade mną jak niebo,
A niebo nade mną jak góry”
Poważny repertuar jak na 2,5 latkę!
W sobotę odwiedzili nas Jola z Jurkiem i Arysem. Super niespodzianka. Oby tak częściej.
Olenka powoli oswajała się ze swoim ulubieńcem Aryskiem
Żelowe farby i pieczątki to był strzał w dziesiątkę, zwłaszcza, że można było malować łapkami.
Ten weekend był długi i niezwykle pracowity. Postawiliśmy na pracę, nadrabianie różnych zaległości głównie prac na działce w Tuchomku oraz mojej działalności decoupagowej. A wszystko dlatego, że zupełnie zmieniły się nam plany urlopowe. Ponieważ wycieczka do Paryża nie doszła do skutku mój wyjazd na Wyspę dostał znacznego przyśpieszenia. Chciałabym tam wyruszyć jeszcze przed 15-tym czerwca. A właściwie muszę aby zdążyć wrócić na wesele Oki. Wcześniej jeszcze w planie wyjazd do Elbląga od 7 – 9 czerwca (już wcześniej zabukowany) jako podróż sentymentalna, na którą zbieraliśmy się w iście ślimaczym tempie, bo ponad dwa lata.
Poniższa sesja zdjęciowa w plenerze pokazuje ile udało mi się zdziałać w zakresie decu, głównie nocami, bo w dzień były prace z grabiami, sekatorem i łopatą no i w kuchni oczywiście.
Motylowa w woalce z pajęczyny prezentuje się świetnie i chyba nie gorzej z budką lęgową w tle.
(Pocałunek Klimta) w czterech odsłonach.
I pięciocentymetrowa również z Klimtem. To już trzecia w tym roku z serii Pocałunek Klimta.
… sięga nieba
I jeszcze seria z Audrey Hepburn („Breakfast at Tiffany’s”, pastelowa Audrey i trzecia w tonacji turkusowej)
A to największe pudło jakie znalazłam – na biżu. I nie będę zdradzała dla kogo. Choć pewnie ten ktoś a właściwe ta ktosia sama się domyśli. Jasno kremowa z pięknym motylem, który przysiadł na kartce ze starej encyklopedii.
Wnętrze z intrygującą twarzą sopranistki Fornasettiego.Motyl oczywiście nie znalazł się tu przypakiem. Długo musiałam szukać aby wśród ogromnej ilości dzieł Piero Fornesetti znaleść tę z motylem.
To pudełko także na biżu (chyba, że obdarowana zmieni jego przeznaczenie) w formie książki z bardzo interesującym komputerowym scrapem. Malowane dwoma kolorami akrylu i przecierane.
Wewnątrz także ważka – przecudnej wprost urody grafika i komputerowy scrap jako żywo dla zakochanych.
Prace wyglądają na skończone ale to tylko pozory. Jeszcze dużo malowania i szlifowania. A więc jeszcze nie czas na odpoczynek.
Dalszy ciąg relacji z długiego weekendu w następnym poście.