Pola (Apolonia Chałupiec) urodziła się w Lipnie k. Włocławka. Data jej urodzin była przez wiele lat owiana tajemnicą. Negri twierdziła, że urodziła się w ostatniego grudnia 1899 roku. Jednakże według odnalezionej metryki w lipnowskim urzędzie jej data urodzenia to 3 styczeń 1897r. Matka Negri była praczką a ojciec czarnowłosym Słowakiem z domieszką krwi romskiej, który do Polski przybył za chlebem i pracował jako blacharz. Właśnie dzięki pochodzeniu ojca Pola wyróżniała się kolorem włosów – czarnych jak heban i bardzo egzotyczną urodą, którą doceniono szczególnie w Ameryce.
Wykonane przeze mnie w stylu shabby pudełko na biżuterię poświęcone światowej sławy polskiej artystce wielkiej Poli Negri.
Pola od najmłodszych lat wykazywała zdolności gimnastyczne. Zauważona przez nauczycieli ze szkoły baletowej rozpoczęła naukę tańca i baletu w wieku pięciu lat. Po kilku latach z uwagi na słabe zdrowie (wada serca, początki gruźlicy) przerwała naukę tańca. W 1911 r. zdała do Szkoły Aplikacyjnej przy Warszawskich Teatrach Rządowych.
Naukę aktorstwa przerwała wykryta u Poli gruźlica. Wyjechała w tym czasie do Zakopanego na kurację, w czasie której rozsmakowała się w poezji Ady Negri. Nazwisko poetki przyjęła jako swój pseudonim artystyczny.
Po powrocie do Warszawy i ukończeniu szkoły Pola zadebiutowała na scenie w Jeziorze Łabędzim. W 1914 roku na ekranach kin ukazał się pierwszy film z Polą w roli głównej – Niewolnica zmysłów.
Pola w różnych aktorskich wcieleniach
Zachwycona sukcesem w Polsce, Pola postanowiła rozpocząć podbój innych krajów. Pierwsze role zagrała w Niemczech w filmach z gatunku półerotycznych melodramatów z wieloma scenami tanecznymi. Choć nie były to zbyt ambitne filmy, to sprawiły, że Pola stawała się coraz bardziej popularna. Jej zachowanie było w owych czasach kontrowersyjne. Spacerowała po ulicy w towarzystwie lamparta na smyczy, wylansowała modę na długie buty na wysokich obcasach, nosiła sandały bez rajstop, malowała paznokcie u stóp na kolor czerwony.
W czasie pierwszej wojny światowej Pola miała już status gwiazdy w Niemczech, a po Bestii prasa niemiecka obwołała ją „polską Astą Nielsen”.
W tym czasie Pola pierwszy raz wyszła za mąż za porucznika Eugeniusza hrabiego Dąmbskiego, którego poznała na peronie kolejowym w Sosnowcu. Była to miłość od pierwszego wejrzenia. Kilka dni po pierwszym spotkaniu przyjęła oświadczyny hrabiego. Małżeństwo trwało od 1919 do 1922 roku. Polę nudziło życie w Sosnowcu, gdzie zamieszkała z mężem. Nie przestała tęsknić do świata filmowego. Zostawiła hrabiego. Rozwiedli się i pozostali w przyjaźni.
Pola Negri jak smutny motyl – to mój ulubiony portret artystki.
Pierwszą amerykańską wytwórnią, która postanowiła zaryzykować zatrudniając nieznaną aktorkę z Europy był Paramount, gdzie zagrała w filmach: Bella Donna, Napiętnowana, Tancerka hiszpańska, Czarna Lu, Cesarzowa. Pozytywne recenzje pojawiły się po roli w filmie Hotel Imperial. Pokochali ją zarówno widzowie, jak i recenzenci. W ciągu pięciu lat pobytu w Hollywood Pola zarobiła sześć milionów dolarów, co uczyniło ją najbogatszą kobietą w przemyśle filmowym. W filmach pojawiała się jako egzotyczna tancerka, dla której tracili głowę zarówno królowie lub złoczyńcy. Jedyną ambitną pozycją w jej amerykańskim dorobku okazał się film Zakazany raj, przedstawiający historię Katarzyny Wielkiej. Krytyka hollywoodzka uznała go za jeden z dziesięciu najlepszych filmów 1925 roku.
W dwunastu przegródkach pomieścić można dużo „świecidełek”.
Z każdą kolejną rolą Pola zdobywała coraz większą rzeszę fanów.Okrzyknięto ją gwiazdą kina niemego, symbolem seksu, „niemym wampem”. Hollywood zyskało nową femme fatale, gdy z filmu wycofała się Thedy Bara.
W tym czasie Pola Negri wdała się w pierwszy głośny romans. W latach dwudziestych ubiegłego wieku „najbardziej pożądanym kawalerem w Kalifornii” był Charie Chaplin, będący już po sukcesie Brzdąca, Świateł wielkiego miasta i Gorączki złota. Ich spotkanie, choć przypadkowe, wyglądało jak rodem z najbardziej kiczowatej komedii romantycznej. Limuzyna Chaplina uderzyła w limuzynę Poli na podjeździe przed gmachem, w którym odbywała się gala charytatywna. Pola szybko uległa urokowi czarującego aktora. Z czasem jednak zaczął ją męczyć jego egoizm, zazdrość, a także zaborczość. Ich romans zakończył się równie szybko jak rozpoczął. W jej życiu pojawił się zresztą już ktoś następny – czołowy amant kina, bożyszcze wielu kobiet – Rudolph Valentino.
Poznali się na balu maskowym u aktorki Marion Davis. Spotkanie to było zaaranżowane przez Marion, która chciała ich ze sobą wyswatać. Ich romans miał pomóc obojgu w karierze. Nie przewidzieli jednak tego, że połączy ich prawdziwe uczucie.
Rodolfo Alfonso Raffaello Piero Filiberto Guglielmi (Rudolph Valentino) urodził się w 1895 we Włoszech. Do Ameryki przyjechał w wieku 19 lat i szybko został okrzyknięty mianem „latynoskiego symbolu seksu”. I choć mężczyźni śmiali się z jego łysinki (nosił perukę), nadmiernej miłości do perfum i zniewieściałego trybu życia, kobiety kochały go, jak żadnego innego aktora wcześniej. Zginął śmiercią tragiczną z rąk zazdrosnej wielbicielki, która otruła go na wieść, że zamierza poślubić Polę.
W 1927 r. Pola zagrała w filmie Drut kolczasty, który stał się przysłowiowym gwoździem do trumny jej popularności i ostatecznie odwrócił od niej życzliwą wcześniej publiczność. Jej kariera filmowa już się kończyła. Miała trzydzieści lat, co w tamtych czasach czyniło ją już nie młodą i mniej atrakcyjną kobietą. W kinematografii – w tym czasie – rozpoczęła się era filmów udźwiękowionych. Pola słabo znała angielski i miała chrapliwy głos co spowodowało, że nie odnalazła się w filmach dźwiękowych.
Lekarstwem na niepowodzenia filmowe miało być małżeństwo. Ostatnim mężem Poli był Sergiusz Mdivani – gruziński książę wywodzący się z bogatej rodziny generałów carskich i właścicieli pól naftowych w Baku. Ich ślub odbył się w 1927 roku. W 1928 przenieśli się z mężem do zamku w Normandii. Pola zaszła w upragnioną ciążę, którą niestety dość szybko straciła. Fakt ten okazał się bezpośrednią przyczyną ich rozstania, choć w kręgach znajomych mówiło się, że Pola miała dość swojego męża, który trwonił jej ciężko zdobyty majątek.
Po rozwodzie Pola na trzy lata przeniosła się do Anglii, gdzie wystąpiła w filmie Ulica potępionych dusz oraz Na rozkaz kobiety, w którym jej lekko ochrypły alt wypadł interesująco i nawet piosenka Raj (skomponowana do tego filmu) stała się przebojem kilku następnych lat.
W 1934 r. na zaproszenie samego Adolfa Hitlera (który uwielbiał niemieckie filmy z jej udziałem) wyjechała do Niemiec i podpisała czteroletni kontrakt filmowy. Nakręciła m.in. Mazurka, Moskwa-Szanghaj, Madame Bovary, jednak karierę niemiecką zakończyła decyzja Göbbelsa, zakazująca angażowania jej do filmów z powodu rzekomo żydowskiego pochodzenia. Uwolniona od podejrzeń, w wyniku osobistej interwencji Hitlera, zagrała ponownie w Tango Notturno, jednakże plotki o romansie z Führerem i rozpoczęcie wojny sprawiły, iż Pola szybko spakowała walizki i uciekła do Paryża, a następnie ponownie do Ameryki.
Pozostawiwszy cały majątek z Europie, zamieszkała wraz z matką, którą ściągnęła z Polski w dzielnicy dla ubogich. Ponownie spróbowała swoich sił w filmie. W 1943 r. wystąpiła w Hi Diddle Diddle, po którym nie dostała przez wiele lat żadnej propozycji. W 1951 r. przyjęła amerykańskie obywatelstwo. W 12 lat później zagrała swoją ostatnią rolę ekscentrycznej kolekcjonerki biżuterii – Madame Habit w The Moon-Spinners. Film okazał się całkowitą klapą i kiedy po kolejnych 12 latach sam Steven Spielberg prosił, aby zagrała w jego Sugarland Express – odmówiła.
Po śmierci matki zamieszkała w San Antonio w Teksasie z przyjaciółką – kompozytorką Margaret West. Po śmierci Margaret, która zapisała cały swój majątek Poli, ufundowała kościół Matki Boskiej Częstochowskiej w West Adows. W 1970 roku w Nowym Jorku ukazały się jej wspomnienia Memoirs of a Star (Pamiętnik gwiazdy), wydane w Polsce w 1976 r. Zmarła 1 sierpnia 1987 r., pochowana została w Los Angeles.
