jagodowe decoupagowanie

Panforte di Siena

Panforte di Siena to włoski specjał rodem z Toskanii. Nadziany bakaliami, orzechami i migdałami zatopionymi w miodowo-cukrowym syropie, z aromatem piernikowych przypraw i pomarańczy, bez tłuszczu i jajek i tylko z odrobiną mąki. Z tej mieszaniny powstaje ciasto o konsystencji lepkiego, lekko ciągnącego nugatu.

Przymierzałam się już kilka razy, żeby upiec ten wyjątkowy włoski rarytas, ale zawsze zabrakło czasu w ferworze przygotowań świątecznych. I wreszcie wczoraj zrobiłam. Wygląda wspaniale i wierzę, że smakować będzie równie dobrze. Cieszę się, że na świątecznym stole w tym roku oprócz typowych rodzimych potraw znajdzie się deser rodem z Toskani.

1/3 szklanki mąki

1/2 gorzkiej czekolady

1/2 mlecznej czekolady

1 łyżeczka cynamonu

1/2 łyżeczki mielonych goździków

1/4 łyżeczki mielonego ziela angielskiego

1/4 łyżeczki startej gałki muszkatołowej

1/2 łyżeczki świeżo zmielonego czarnego pieprzu

1 szklanka migdałów

1 szklanka orzechów włoskich

1/3 szklanki kandyzowanej skórki pomarańczowej

1 szklanka rodzynek

1/2 szklanki fig i moreli (pokrojonych)

1/2 szklanki miodu

1/2 szklanki cukru

cukier puder

Migdały i orzechy lekko podprażyć na patelni lub w piekarniku i pokroić na dość duże kawałki (na połówki lub na trzy części), czekoladę zetrzeć na tarce o grubych oczkach.
Migdały, orzechy, skórkę pomarańczową, rodzynki, figi i morele wymieszać z przyprawami, czekoladą i mąką.
Zagotować cukier z miodem. Wrzący syrop wymieszać z przygotowaną mieszanką bakalii. Zrobić to trzeba szybko, gdyż masa szybko twardnieje. Przełożyć do okrągłej formy wyłożonej pergaminem. Wygładzić powierzchnię (najlepiej dłonią maczaną w zimnej wodzie) i wstawić do piekarnika nagrzanego do 170 stopni na 20 – 30 minut.
Po wystudzeniu posypać cukrem pudrem.
Zawinąć szczelnie w folię.
Szczelnie zawinięte ciasto można przechowywać nawet kilka miesięcy.

Przed włożeniem do piekarnika

Po upieczeniu i wystudzeniu posypane cukrem pudrem. Za chwilę powędruje do puszki i poczeka do Bożego Narodzenia

Pozostały miłe wspomnienia

Trzynaście dni, jakie Jola z Klausem spędzili w Gdańsku minęły bardzo szybko i jak zwykle za szybko. Pobyt tradycyjnie bardzo „intensywny”. Były spotkania na Żabiance w niepełnym składzie (szkoda, że zabrakło Natki z rodziną, którą trapiły infekcje) i we Wrzeszczu u rodziców Joli, był spektakl w Teatrze Muzycznym i gonitwy po Galerii Bałtyckiej. Pozostał jak zawsze niedosyt i żal, że za krótko.

Szczęściarze, trafili na piękną pogodę, która sprzyjała nadmorskim spacerom.

Stary Gdańsk zachwycał urodą, którą nasi goście mogli podziwiać z okien hotelu Merkury.

Największą atrakcją jednego z naszych wieczorów był pies Uwe z Wyspy, którego występy cieszyły nie tylko Olenkę.

Przepastna torba z upominkami kryła dużo pięknych niespodzianek…

Między innymi fajne kolorowe pasemka, zwłaszcza te w kolorze blue

Na spektakl w teatrze przystoi z lornetką, zwłaszcza, że pasuje do stylizacji.

Spektakl w Teatrze – muzyczna wersja „Lalki” przedstawiona nowocześnie wręcz awangardowo. Aktorzy niczym marionetki, lalki pociągane za sznurki, scenografia i kostiumy również nietuzinkowe. Wszystko może budzić skrajne emocje. Mnie nie zawiódł. Wręcz odwrotnie. Pełne trzy godziny wypełnione dobrą muzyką, tekstami piosenek i niekonwencjonalną grą. No i genialne epizody w wykonaniu Andrzeja Śledzia (Tomasz Lęcki) oraz Tomasza Gregora (Barona Krzeszowskiego), które na widowni wywoływały salwy śmiechu. Fajny wieczór.

Spotkanie w tradycyjnym gronie od wieeelu lat

Obopólna sympatia także od wieeelu lat

Quartetto niezmienne od lat

Super śledzik

Przepis na tego śledzia znalazłam w necie. Wypróbowałam. Jest pyszny. Wspaniale smakuje z kromką pieczywa ale równie dobrze z ziemniakami. Polecam.

1/2 kg solonych filetów śledziowych

ogórki konserwowe (kaszubskie) – mały słoik

1 cebula

śliwki suszone (po – 3-4 na każdą warstwę śledzi)

rodzynki (10 sztuk na każdą warstwę śledzi)

dobry olej (nie oliwa)

ketchup pikantny (Pudliszki)

kilka goździków

kilka ziaren ziela angielskiego

kilka listków laurowych

Śledzie wymoczyć w zimnej wodzie przez godzinę, dobrze osuszyć w ręczniku papierowym i pokroić na centymetrowe kawałki. Cebulę pokroić w bardzo cienkie piórka i przelać na sicie wrzątkiem. Ogórki pokroić w cienkie półplasterki, a śliwki w paseczki.

W słoiku układać warstwami: śledzie, łyżkę cebuli, 2 łyżki ogórków, 3-4 śliwki (pokrojone w paseczki), 10 rodzynek, 1 ziarnko ziela, 1 listek laurowy, 1 goździk, 1 łyżeczka ketchupu (nie rozsmarowywać). Każdą warstwą zalać olejem i dobrze docisnąć, aby pozbyć się pęcherzyków powietrza. Na wierzchu musi być warstwa oleju. Zakręcić słoik i na tydzień schować do lodówki aby się dobrze przegryzły. Można przechowywać w lodówce nawet do 4-ch tygodni.

SAM_0474

Czas na pierniki

W tym roku w pierwszej turze piernikowej twórczości pomagała mi Olenka, która z tylko sobie właściwym wdziękiem i zapałem uczestniczyła czynnie w każdej fazie pieczenia. Zdecydowanie najbardziej podobało jej się wałkowanie w którym wywalczyła sobie niemal wyłączność, w wyborze foremek również nie ustępowała pola.

A to efekt końcowy naszej piernikowej zabawy!

Drugą partię pierników i lukrowanie wykonałam sama. Polukrowane i zapuszkowane pierniki nabierają kruchości. Mają z tym czas do świąt.

Urocze piernikowe renifery na pewno ucieszą Tadzia i Olenkę.

Urodziny, urodziny

Październik i listopad to u nas „wysyp” urodzin. Krótki fotoreportaż z tych uroczystości.

Olenkowe – trzecie

Urocza Jubilatka Natka – także trójeczka.

A niżej także trójeczka wespół z ósemką. Tak było u Bartka na urodzinach.

… read a book?

Pudło duże z 12 przegródkami na świecidełka dla Agi. Obiecałam już dawno! Długo się zbierałam – brakowało weny. Ale w końcu znalazłam motyw – niezły ?…

Tak na marginesie – jeszcze nie skończone (wiadomość dla Agi). Pozostało trochę drobnych szlifów i lakierowanie.

Pracowity piątek

Pogoda wspaniała jak przystało na złotą polską jesień – przynajmniej tak było do piątku. Wykorzystaliśmy ciepło i słońce piątkowe i nie czekając do wiosny wzięliśmy się za palenie ogromnych stosów gałęzi i konarów, które zalegały na działce. A na zdjęciach jakże efektowne ognisko. Płomienie sięgały prawie do wysokości naszego okazałego świerka. Było naprawdę gorąco!