inne
Poniedziałek z Babusią Jagodą był bardzo sympatyczny i dostarczył wielu pięknych emocji. Olenka się „rozgadała” i nie są to już pojedyncze wyrazy, ale zdania składające się z dwóch, trzech słów. Mała „papużka” powtarza niemal każde słowo, często bardzo zabawnie. Porozumienie pełne. Fajnie nam razem. Olenka radosna, uśmiechnięta; babusia – szczęśliwa i dumna.
Piękny, ciepły, słoneczny czwartek. Końcówka sierpnia. Ostatnie dni letniego miesiąca, resztki lata. Można jeszcze po pracy łyknąć trochę słonecznych promieni z domieszką jodu. Sopockie molo zawsze zachwyca!
Wakacje dobiegły końca. Ubiegły tydzień spędziliśmy jak co roku na Podlasiu, które zawsze czaruje nas malowniczą, dziką, czystą przyrodą, różnorodnością kulturową, gdzie można spotkać stojące obok siebie kościół, synagogę czy cerkiew, gdzie spotkać można ludzi otwartych, pogodnych i przyjaznych dla turystów. Tu można się wyciszyć i nasycić spokojem i pięknem tamtejszej przyrody.
Wróciliśmy z pewnym niedosytem, że za krótko, ale pełni pięknych wspomnień i wrażeń, które uwieczniliśmy na kilku fotografiach.
Szef Klaus serwował nam różne wspaniałe dania. Za każdym razem starał się nas czymś zaskoczyć. Codziennie można było liczyć na pyszną niespodziankę. Tym razem specjalnie dla nas kupił tego okazałego turbota (steinbutt’a). To płastuga o wyjątkowo smacznym mięsie. Przez dwa dni raczyłyśmy się tą pyszną rybą, za każdym razem przyrządzoną na inny sposób – mniam, mniam…
Tak wygląda feierabend w Restaurant zum Walfisch – pełne rozluźnienie i wygłupy zwłaszcza w wykonaniu szefowej Joli. Humor dopisywał nam każdego wieczoru.
Lipiec w tym roku nie rozpieszczał pogodą. Jak widać na Wyspie plaża świeci pustkami. Tylko najwięksi zapaleńcy nie zważając na temperaturę korzystają z plażowania i kąpieli.
Zdecydowana większość wypoczywających preferowała spacery, „łapiąc” każdy promień słońca gdzieś w zaciszu na ławce, czy na wietrznym molo. Pełne w taką pogodę były kawiarnie, restauracje i sklepy.
Plaża w czasie odpływu
W moim ulubionym zaciszu, pięknym parku siedząc na ławce w otoczeniu pachnących ziół oddawałam się lekturze.
„Żabi król” w parku zbiera datki na… bociany!
Wypad do uroczej wioski wczasowej położonej na Wyspie – Nieblum był jak co roku bardzo udany. Ten niezwykłe piękny zakątek o wyjątkowym klimacie i uroku podziwia się za każdym razem i zawsze chętnie tu wraca.
Restauracja w Nieblum „Guten Appetit” prowadzona przez zaprzyjaźnionych z Jolą Polaków. Tu zjedliśmy bardzo smaczny obiad.
I jeszcze w ramach wakacyjnych wspomnień – tupot białych mew….
Zapomniałam jeszcze o balkonowym „intruzie” – Panu gołębiu, który w tym roku także rozgościł się na balkonie u Państwa Asbahr’ów nie pytając nikogo o zgodę. Wysiadywał na gnieździe, które uwił na antenie satelitarnej i czuł się jak u siebie.
Czas się pożegnać z Wyspą z moją kochaną Jolą i Klausem. Niestety Fohr nie wita tylko żegna (zdjęcie zrobione ze statku). Pora wracać do domu, gdzie czeka mój Ryś. Też już nie mogę się doczekać…
Jeszcze kilka spojrzeń na „oddalający się” Wyk auf Fohr
Urlop jak co roku na Wyspie upłynął bardzo szybko. Dwa tygodnie minęły jak z bicza trzasł. I choć pogoda dopisała średnio, to nie przeszkodziła w spokojnym, bestroskim wypoczynku. Sprzyjała nadrabianiu książkowych zaległości. Przeczytałam cztery pozycje przez co moja średnia roczna trochę podskoczyła. Zaczęłam od Paulo Coelho „Weronika postanawia umrzeć”
Cytat: „Mamy prawo popełniać w życiu wiele błędów. Oprócz jednego: tego, który niszczy nas samych”.
Wspaniała powieść, którą czyta się jednym tchem, jak inne książki P. Coelho. Nie dziw, że są głośne i popularne. Dzięki nim można dostrzec wiele spraw, które do tej pory mijaliśmy, które były nan obojętnie.
„Alchemik” również autorstwa Paulo Coelho to druga pozycja, którą znalazłam w Joli bibliotece. Baśniowa książka o marzeniach andaluzyjskiego pasterza, podążającego za własnym powołaniem, podejmującego ryzyko, stawiającego czoła wszelkim przeszkodom.
Cytat: „Nie mów nic. Kocha się za nic. Nie istnieje żaden powód do miłości”.
Więcej książek autorstwa Paulo Coehlo u Joli nie znalazłam. Ale trafiłam na „Villas nic przecież nie mam do ukrycia” Izy Michalewicz i Jerzego Danilewicza. Wydana zaledwie miesiąc przed śmiercią bohaterki. To bardzo poruszająca, a chwilami nawet wstrząsająca historia gwiazdy polskich i amerykańskich scen obdarzonej absolutnym słuchem i głosem o niespotykanej skali i barwie.
Ostatnia najobszerniejsza pozycja – Danuta Wałęsa Marzenia i tajemnice wciągnęła mnie bezgranicznie. Opowieść wspaniałej kobiety, matki i żony do której po przeczytaniu książki nabrałam jeszcze większego szacunku i podziwu.
c.d. urlopowych wspomnień – jutro
W poniedziałek bardzo sympatyczny wieczór z wyjątkową atmosferą towarzyszącą EURO spędziłyśmy z Julką w Sopocie. Najwięcej spacerowiczów i kibiców oglądających mecz koncentrowało się na placu Przyjaciół Sopotu i Monciaku. Wśród kibiców przeważali Irlandczycy i Hiszpanie.
Piękne sopockie molo, Hotel Grand i równie urocza modelka
Ach to sopockie molo – przyciąga niczym magnes
A ten piękny hibiskus o wyjątkowej barwie dostałam od Julii
Oswajanie z wirtualnym światem… Niebawem trzeba już pomyśleć o wyrabianiu dobrych nawyków korzystania z komputera. A tymczasem Babcia pozwoliła na chwileczkę przy aprobacie mamy. Pełnia szczęścia…
Kontrpropozycje muszą być interesującą alternatywą dla komputera. Dzisiaj wystarczył telefon…
Znalezione w necie „herbaciane” cudeńka.
w różyczki – piękna i subtelna
naszyjnik z pereł napewno dodał jej urody
bezpretensjonalne piękno
ten bukiet nie znalazłby lepszego naczynia
białe porcelanowe cudo
z piankowym sercem
marzę o takiej filiżance
subtelny błękit i kwiatki
przepiękna róża
hiacynty w takiej oprawie – super!
błękit, złoto, róże – subtelność i elegancja
niebieskie piękności i fioletowe tulipany – niezwykła kompozycja
Radość Wielkiej Nocy już dawno za nami, ale długo ciągnące się zdrowotne niedomagania nie pozwoliły mi na wcześniejsze podsumowanie tych szczęśliwych chwil.
Pierwszy dzień świąt w prawdziwie radosnej rodzinnej atmosferze spędziliśmy u Natki i Tomka, którzy gościli również Agnieszkę, Bartka i Rodziców Tomka. Do tego najmłodsi przedstawiciele naszej rodziny Olenka i Tadzio – zebrała się całkiem niezła czeredka…
Niczego nie zabrakło: była ciepła rodzinna atmosfera, tradycyjne Wielkanocne bardzo smaczne jadło i radość wspólnie spędzonych świątecznych chwil. Na pewno nie dopisała w tym roku pogoda, ale nawet ona nie zepsuła nam nastroju.
Tak radośnie reagował Tadzio na widok Mamy przebranej za misia
A miś był przecudnej wprost urody
Tata i Wujek – podwójna duma
Tradycyjnie, suto i bardzo smacznie
I chociaż stół uginał się od smakowitych dań – to Olenka za aprobatą Cioci z wielką radością drobiła kromkę chleba, z której tylko niewielka część trafiała do jej buzi
Szczęśliwa Mama – fotoreporter i Tadzio całkowicie pochłonięty konsumpcją ciasteczka
A to najpiękniejszy świąteczny obrazek. Olenka i Tadzio „zaczytani” w lekturze, którą tak niedawno zgłębiali ich rodzice: „Stoi na stacji lokomotywa, ciężka, ogromna i pot z niej spływa – tłusta oliwa… „
A drugiego dnia u nas w nieco okrojonym składzie, ale równie radośnie i smacznie.
Zaległości czas nadrobić. W świątecznym zabieganiu zabrakło czasu. A więc króciutko. W rodzinnej, szczęśliwej atmosferze spotkaliśmy się (3.04) w gronie najbliższych na urodzinowych łakociach u Rysia.
Szczęśliwy Jubilat gościł swoje ukochane wnuki, dzieci i Anitkę.
U dziadziusia na urodzinach:
