jagodowe decoupagowanie

Po spektaklu odwiedziliśmy Zatokę Sztuki, gdzie świętowaliśmy sukces Olenki i spóźnione urodziny Bartka.

Sylwester. Nowy Rok tuż, tuż. Na dworze szaro, pochmurno i ponuro. Ponoć jest to zapowiedź dobrego urodzaju w nadchodzącym roku. Oby się spełniła.

My ten dzień zaczęliśmy świętować już od południa wizytą u Oli i Romka. Pomimo, iż nie widzieliśmy się z nimi wiele lat, było naturalnie, swobodnie i bardzo wesoło. Kilka godzin przegadaliśmy jak za dawnych czasów. Super! Dzięki Olu za aranżację spotkania. Musimy powtórzyć to koniecznie!

Wieczór i noc sylwestrową spędziliśmy w domu w przemiłym towarzystwie Olenki i Tobiasza oraz Anitki oczywiście!

Towarzystwo milusińskich  bardzo  nas zaktywowało. Wspólnie z dziećmi staliśmy w oknie oglądając liczne fajerwerki, które już od wczesnego wieczora pojawiały się na Żabiance rozświetlając osiedle i niebo. Olenka była motorem do tanecznych popisów i nie odpuściła ani mnie, ani cioci Anitce, ani dziadziusiowi.

Olenka przygotowała się jak przystało na sylwestra. Był szampan Piccolo i kolorowe plastikowe kieliszki. Były także zimne ognie, które dla niej były przebojem wieczoru.

Dziadziuś tego wieczoru nie odmówił wnuczce ani jednego tańca!

Mija stare, nadchodzi nowe. Za chwilę rozpocznie się Nowy Rok pełen tajemniczych, nieznanych dla nas zdarzeń. Odliczaliśmy wspólnie sekundy przed wybiciem dwunastej. Potem życzenia, uściski i półgodzinne oglądanie fajerwerków. Tobiś w tym czasie już spał jak susełek. Więc tylko do uszka wyszeptałam mu życzenia. Olenka towarzyszyła nam do godziny pierwszej. Na koniec oświadczyła, że było wspaniale! I jak tu ich nie kochać ! W takich chwilach uzmysławiamy sobie ile dobrego można czerpać z relacji dziadkowie – wnukowie, ile wzajemnie można się od siebie nauczyć. Takie chwile są bezcenne!

Koncert Noworoczny z Wiednia oglądamy tradycyjnie co roku. Tym razem w towarzystwie wnuków. Tobiś, który ukochał sobie twórczość Straussa bawił się  znakomicie. Dla Olenki był to kolejny pretekst do kręcenia piruetów w takt mistrzowsko wykonywanych utworów przez filharmoników wiedeńskich.

Całe święta spędziliśmy w tym roku razem z dziećmi i wnukami. Było gwarno, wesoło, radośnie, smakowicie i w dosłownym tego słowa znaczeniu RODZINNIE!

Choinka w wydaniu minimalistycznym. Takie mini choinki pojawiają się często w skandynawskich aranżacjach świątecznych. Są urocze i bezpretensjonalne. Wspaniała alternatywa dla dużego suto ozdobionego świątecznego drzewka. A przecież i na tej choince w wersji mini nie zabrakło tradycyjnych ozdób. Spośród wielu kolorowych świecidełek wybrałam aniołka w złotej szacie, piękną ręcznie zdobioną bombkę, którą podarowała mi przed laty Iza J. (mama Joli) oraz złoto-srebrny łańcuch – pamiątka po Rysia przyjaciółce Sylwii O. z Niemiec.

Tobisia – najmłodszego naszego gościa niestety zmogła infekcja tzw. trzydniówka. Ta choroba przychodzi nagle bez ostrzeżenia i równie szybko się kończy. Tobisia trafiła jak na złość właśnie w trzy dni świąt Bożego Narodzenia. Ale pomimo wysokiej temperatury był bardzo dzielny i nawet gdy termometr wskazywał 39 stopni potrafił obdarzyć nas swoim przemiłym uśmiechem.

Gorączka zdecydowanie osłabiła aktywność Tobiasza. Pokładał się gdzie popadło, także na dywanie.

Chorobowe smuteczki najlepiej potrafił ukoić Tatuś i Mamusia.

Tradycyjnie przed wieczerzą wigilijną słowa Ewangelii (Łk 2,1-14) odczytała Natka. Potem życzenia składane przy łamaniu się opłatkiem, które zwykle trwają u nas długo. Bo to szczególny dzień a więc i życzenia osobiste, głębokie, szczere i wzruszające, które na długo zapadają w pamięci. Bartek w tym względzie zawsze wiedzie prym.

A potem długa biesiada przy wigilijnych potrawach, których w tym roku mieliśmy 16!

Pierniki, które zagościły na świątecznym stole nie były mojego autorstwa.

Artystycznie udekorowane korzenne pierniczki zapakowane w ikeowski słoik własnoręcznie wykonała moja przyjaciółka Ela.

Te, z niebywałą precyzją ozdobione pierniczki są od Felicji, która w tym roku zadebiutowała w piernikowych wypiekach. Debiut i od razu na podium!!!

I pierniczki  wykonane przez Natalkę (jasne) i Agę (ciemne) przy aktywnym udziale Olenki, Tadzia i Kajetana. Smakowite!

Kiedy dzieci wypatrywały gwiazdy na niebie, cicho i niepostrzeżenie przybył Gwiazdor z worem upominków. Radość Maluchów i Dorosłych była ogromna!

Olenka podziękowała Gwiazdorowi piękną kolędą  „Mizerna cicha stajenka licha”

To były wspaniałe święta !!!

Retrospekcja.

W lipcu nasz najmłodszy wnusio Tobiasz ukończył roczek. Uroczystość w gronie najbliższych odbyła się w Karczmie Polskiej Zagroda w Sopocie. I chociaż Tobiś tego dnia miał infekcję, to bardzo dzielnie wywiązał się z obowiązków należnych jubilatowi. Zachwycał nas wszystkich, był pogodny i miły jak zwykle. No może z uwagi na chorobę zabrakło Mu tego dnia trochę więcej uśmiechu…

Z pocieszycielem – smoczkiem i bardzo troskliwą siostrzyczką Olenką…

Kiedy w oczku zakręci się łezka – Mamusia utuli smuteczki Tobiaszka najlepiej…

Smakowite menu. Zraz wójta, eskalopki z polędwicy, kurczak z grzybami lub dorsz w ziołowej panierce… Olenka wybrała na pierwsze danie wyborny żurek w chlebie.

Tobi również czeka na swoje danie dzierżąc w rączce dużą łyżkę…

Olenka zawsze gotowa, aby pomóc braciszkowi, także w zdmuchnięciu urodzinowej świeczki… Razem zawsze łatwiej.

Tatusine gratulacje i aplauz gości Jubilat przyjął z uśmiechem…

Toast jak przystało, za zdrowie Jubilata!!!

Prosto z przedszkola do Alfa Centrum na urodzinowe zakupy dla Olenki. Dziadzio ze swoją Wyborczą usadowiony został w Tchibo przy dużym cappuccino z  czekoladowym torcikiem. Nic więcej do szczęścia mu nie brakowało. Za to my z Olenką mogłyśmy do woli buszować po sklepach. Zakupy owocne. Kurtka zimowa i opaska do włosów z H & M, buciki i baleriny z CCC, naszyjnik z motylkiem i pierścionek z Reservet. Trochę ponad planowaną normę, ale jak tu oprzeć się tak uroczej młodej Damie. A dla Babci to przecież sama przyjemność…

Mała modelka prezentuje nowo zakupione rzeczy. Na sesję z kurteczką niestety nie udało mi się jej namówić.

Cały dzień  Olenka spędziła ze mną w pracy. Jak widać radziła sobie bardzo dobrze. Była zadowolona i budziła podziw moich koleżanek i kolegów. Kiedy znudziła ją nieco mozolna praca polegająca na rysowaniu i wypełniania druków oglądała bajki na babcinym laptopie i to zajęcie nie znudziło jej bynajmniej.

A po pracy Dziadzio Rysiu zaprosił obie Panie do Ristorante Tesoro. Olenka uważnie studiowała kartę, a co ją najbardziej zainteresowało można zobaczyć niżej…

Deser lodowy, czy sorbet cytrynowy?

Pizza z salami wybrana przez młodą Damę smakowała tylko do połowy porcji… A na pożegnanie dla Olenki cukiereczki od Pana kelnera. Arrivederci!!!